ÇOCUĞUN PSİKOLOJİK GEREKSİNİMLERİ
“Yaşamda en yüce mutluluk, sevildiğini bilmekten gelir.”
Çocuğun psikolojik gereksinimlerinin karşılanması, kişiliğin biçimlenmesi ve gelişmesi açısından, en az bedensel gereksinimlerin karşılanması kadar önem taşır.
Çocuğun temel psikolojik gereksinmeleri sevgi, güven, ait olma, takdir edilme yeni deneyimler yaşama gereksinimleridir.
SEVGİ
Çocuğun sağlıklı ve dengeli bir şekilde büyümek ve gelişmek, gelecekte özgüvenli ve mutlu bir birey olabilmek için sevgi ve şefkat dolu bir aile ortamına ihtiyacı vardır. Sevginin açığa vuruluş biçimi kişiden kişiye değişiklikler gösterebilir. Sevgi gösterisi bakımından anne-baba tutumları iki aşırı uçta görülebilir.
-
Aşırı sevgi gösterisi: Bu tür tutum sergileyen ana babaların yanılgısı çocuğu sevmekle sevgiye boğmak arasındaki ayırımı yapamamaktan kaynaklanır. Sevgilerini abartılı bir biçimde açığa vuran ana-babalar aşırı koruyucu ve kollayıcı bir tutum içerisine girerek çocuğun bağımsız kişilik geliştirmesine engel olurlar. Yeterince beslenemez kaygısıyla çocuğun kendi kendisine yemek yemesine imkan vermezler. Üstü açılır üşür diye kendi yataklarında yatırmazlar, düşeceği korkusuyla kendi kendine oyun oynamasına fırsat tanımazlar; diğer çocuklara karşı haklarını savunurlar; çocuklarını hep bebek gibi görüp büyüdüğünü bir türlü kabul etmezler. Ya da her istediğini yerine getirerek şımartırlar; oyuncağa boğarak doyumsuzluğa iterler.
-
Sevgi yetersizliği: Bazı ana-babaların çocuklarına yaklaşımları sevecenlikten ve içtenlikten yoksun olabilir. Plan ve istek dışı dünyaya gelen çocukların ana-babaları ; çocuğunu şımartacağı endişesiyle mesafeli olmak isteyen ana-babalar; çocuğu yüzünden sosyal yaşantısının ve mesleki kariyerinin engellendiği hissine kapılan anneler; kendi cinsel kimliğini ve rolünü benimseyemeyen anneler çocuklarının en temel ruhsal gereksinimlerini karşılayamazlar. Hatta içlerinde çocuklarını hırpalayan, döven anne-babalarda vardır.
Her iki uçta da çocuğun sağlıklı bir benlik saygısı geliştirmesi engellenmiş olur. Sevmek, çocuğu bir birey olarak kabul etmek, onun gerçeklerini anlamaya çalışmak, onu fiziksel ve duygusal anlamda desteklemek, kendi sorunlarını çözmesine imkan vermek, onunla bazı etkinlikleri paylaşmaktır.
Çocukların sezmekte en az yanıldıkları şey gerçek sevgi ve sıcaklıktır. Çocuklarımızı yalnızca kendileri olduğu için, gelişimleri ile ilgili her türlü sevinç ve problemlerini, sağlık ve hastalıklarını, yeteneklerini ve kişilik özelliklerini kabul eden olgun bir yetişkin sevgisiyle koşulsuz ve karşılıksız olarak sevmeliyiz.